In de diepste krochten van ons hart, daar waar de emoties zich mengen in een eindeloze dans, bevindt zich een gevoel van intense verbondenheid met het leed van anderen. Het is een gevoel dat ons overvalt en ons tot in onze kern raakt, ons dwingt om stil te staan bij de pijn en het lijden van onze medemens.
Maar hoe noemen we dit gevoel van diepe ontroering, van onmetelijke empathie voor de ander? Het is een gevoel dat zo moeilijk in woorden te vatten is, dat zich slechts laat uitdrukken in stille gebaren van medeleven en begrip.
Het is een gevoel dat ons confronteert met ons eigen mens-zijn, ons herinnert aan onze kwetsbaarheid en onze verbondenheid met de wereld om ons heen. Het dwingt ons om ons af te vragen wat we kunnen doen om het leed van anderen te verlichten, om een verschil te maken in de wereld.
Dit gevoel van intense ontroering, dit besef van de fragiliteit van het leven en de noodzaak van mededogen, is een kostbaar geschenk dat ons verbindt met onze medemens en ons herinnert aan de kracht van empathie en solidariteit.
Het is een gevoel dat ons uitnodigt om ons hart te openen voor de pijn van anderen, om onze stem te laten horen en ons in te zetten voor een wereld waarin het lijden van de medemens niet langer genegeerd wordt.
Laten we dit gevoel koesteren en er kracht uit putten om ons in te zetten voor een betere wereld, waarin empathie en mededogen de boventoon voeren en waarin het leed van anderen niet langer ongezien blijft. Want alleen samen kunnen we het verschil maken en een wereld creëren waarin elk mens de waardigheid en het respect krijgt dat hij verdient.