Hoe heet de voorloper van de cd? Dat is een vraag die wellicht niet bij iedereen direct een belletje doet rinkelen. De voorloper van de cd was namelijk de lp, oftewel de langspeelplaat. Maar wanneer we naar de cryptische benaming van deze voorloper kijken, kunnen we ons wellicht voorstellen waarom niet iedereen direct weet waar we het over hebben.
De cryptische benaming van de lp is eigenlijk vrij simpel: het staat voor Long Play. Dit verwijst naar het feit dat een lp in staat is om langere speelduur te hebben dan bijvoorbeeld een single of een ep (extended play). Een lp kon tot wel 45 minuten aan muziek bevatten, wat destijds een enorme revolutie was op het gebied van muziekconsumptie.
De lp werd in de jaren 50 geïntroduceerd en groeide al snel uit tot het meest populaire muziekformaat. Artiesten brachten hun albums uit op lp’s en fans verzamelden deze platen als kostbare schatten. Het geluidskwaliteit van de lp was destijds superieur en zorgde voor een unieke luisterervaring.
Maar met de komst van de cd in de jaren 80 begon de populariteit van de lp langzaam af te nemen. De cd bood een nog betere geluidskwaliteit en was compacter en makkelijker in gebruik. Langzaam maar zeker verdween de lp uit de mainstream muziekscene, hoewel er nog steeds liefhebbers zijn die zweer bij het warme geluid van een ouderwetse langspeelplaat.
Dus de volgende keer dat je je afvraagt hoe de voorloper van de cd heet, denk dan aan de cryptische afkorting lp: Long Play. Een stukje muziekgeschiedenis dat nog steeds voortleeft in de harten van vele muziekliefhebbers.