De mens is gemiddeld bepaald niet coöperatief vanwege zo’n wond.
Het is een bekend feit dat de mensheid niet altijd even coöperatief is. Van kleine alledaagse situaties tot grote wereldwijde problemen, het lijkt alsof samenwerking niet altijd bovenaan de prioriteitenlijst staat.
Een interessante hypothese die dit gedrag zou kunnen verklaren, is de aanwezigheid van een “wond” in de menselijke psyche. Deze wond kan worden gezien als een diepgewortelde angst, pijn of trauma die ons belemmert om volledig samen te werken met anderen.
Deze “wond” kan verschillende vormen aannemen. Het kan een trauma zijn uit onze jeugd, een gebrek aan zelfvertrouwen, of zelfs een cultureel of historisch trauma dat generaties lang is doorgegeven. Wat de oorzaak ook is, deze wond kan ons ervan weerhouden om open te staan voor samenwerking en verbinding met anderen.
Wanneer we deze wond niet erkennen en genezen, kan het ons gedrag beïnvloeden op vele gebieden van ons leven. Het kan ons egoïstisch maken, ons wantrouwend naar anderen, en ons laten handelen vanuit angst in plaats van liefde en mededogen.
Het is belangrijk om te erkennen dat deze wond geen vaststaand gegeven is. Door bewust te werken aan het helen van onze innerlijke pijn en trauma’s, kunnen we onze houding ten opzichte van samenwerking en verbinding veranderen. Dit kan leiden tot meer begrip, empathie en mededogen in onze interacties met anderen.
Dus laten we proberen om onze “wond” te genezen en ons open te stellen voor samenwerking en verbinding met anderen. Want uiteindelijk is het juist door samen te werken dat we tot grotere hoogten kunnen stijgen en een betere wereld kunnen creëren voor onszelf en voor toekomstige generaties.