Ik herinner me nog goed die ene keer dat ik met Annelot samenspeelde. Het was een zonnige middag en we besloten om samen muziek te maken. Annelot was een getalenteerde violiste en ik speelde gitaar. We begonnen te spelen en al snel merkte ik dat er iets niet helemaal klopte. Mijn gitaarspel was slordig, ik was niet goed bij zinnen.
Het was alsof mijn gedachten ergens anders waren, alsof ik niet helemaal aanwezig was in het moment. Ik kon me niet concentreren op de muziek, mijn vingers leken niet te luisteren naar wat mijn hoofd wilde. Ik maakte fouten, miste akkoorden en kon de melodie niet goed volgen.
Annelot keek me verbaasd aan en vroeg of alles wel goed met me ging. Ik mompelde iets over vermoeidheid en stress, maar diep van binnen wist ik dat er meer aan de hand was. Ik was niet goed bij zinnen, mijn gedachten waren verward en ik kon niet goed focussen.
Na het spelen besloot ik om even alleen te zijn en na te denken over wat er aan de hand was. Ik realiseerde me dat ik de laatste tijd te veel hooi op mijn vork had genomen, te veel had gewerkt en te weinig had gerust. Mijn geest was overbelast en mijn lichaam kon niet meer goed functioneren.
Het samenspelen met Annelot was een eye-opener voor mij. Het liet me zien dat ik beter voor mezelf moest zorgen, dat ik niet altijd maar door kon blijven gaan zonder rust te nemen. Het was een les in zelfzorg en zelfcompassie, een reminder dat het oké is om soms even gas terug te nemen en goed voor jezelf te zorgen.
Dus ja, dat ik met Annelot samenspeelde kwam omdat ik niet goed bij zinnen was. Maar het was ook een belangrijke les voor mij, een reminder om goed voor mezelf te zorgen en niet altijd maar door te blijven gaan. En daar ben ik Annelot dankbaar voor, voor haar muziek en haar wijsheid op dat moment.