“En daardoor niet meer in de buurt wonen” is een term die steeds vaker gebruikt wordt in de vastgoedwereld. Het verwijst naar het feit dat mensen niet langer in de buurt willen wonen van bepaalde voorzieningen of activiteiten die zij als hinderlijk ervaren.
Dit fenomeen komt vooral voor in stedelijke gebieden waar de drukte en de overlast van bijvoorbeeld uitgaansgelegenheden, openbaar vervoer of industrie steeds groter wordt. Mensen willen steeds vaker rust en privacy in hun eigen woning en kiezen er daarom voor om te verhuizen naar een andere buurt waar zij minder last hebben van deze activiteiten.
Dit heeft ook gevolgen voor de vastgoedmarkt. Woningen die in de buurt liggen van hinderlijke voorzieningen worden steeds minder waard, terwijl woningen in rustigere buurten juist in waarde stijgen. Dit kan leiden tot een tweedeling in de samenleving, waarbij mensen met een hoger inkomen zich de luxe kunnen veroorloven om verder weg te wonen van hinderlijke voorzieningen, terwijl mensen met een lager inkomen gedwongen zijn om in de buurt te blijven wonen.
Om deze tweedeling tegen te gaan, is het belangrijk dat er voldoende diversiteit is in het woningaanbod. Er moeten woningen beschikbaar zijn voor mensen met verschillende inkomens en wensen, zodat iedereen een passende woning kan vinden in de buurt die bij hen past.
Daarnaast is het ook belangrijk dat er geïnvesteerd wordt in het verbeteren van de leefbaarheid in stedelijke gebieden. Door bijvoorbeeld geluidsoverlast te verminderen, groene zones aan te leggen en de bereikbaarheid te verbeteren, kunnen mensen weer graag in de buurt wonen en hoeft niemand meer te kiezen voor “en daardoor niet meer in de buurt wonen”.