Verhaal over een vermoeid paar
Het was een lange dag geweest voor Karel en Sophie. Ze hadden allebei hard gewerkt en waren uitgeput toen ze eindelijk thuis waren. Het leek alsof de stress van de dag hen had ingehaald en ze voelden zich allebei moe en uitgeput.
Karel plofte neer op de bank en sloot zijn ogen. Hij voelde zich alsof hij elk moment in slaap kon vallen. Sophie zat naast hem en legde haar hoofd op zijn schouder. Ze zuchtte diep en zei: “Ik ben zo moe, schat.”
Karel knikte instemmend. Hij streelde haar haar en fluisterde: “Ik ook, lieverd. Het lijkt alsof we nooit genoeg rust kunnen krijgen.”
Het paar zat daar een tijdje zwijgend, genietend van elkaars aanwezigheid en de rust in de kamer. De vermoeidheid leek even naar de achtergrond te verdwijnen.
Toen stond Sophie op en zei: “Laten we naar bed gaan, schat. Misschien kunnen we morgen wat meer rust krijgen.”
Karel knikte en stond ook op. Samen liepen ze naar de slaapkamer en kropen onder de dekens. Ze vielen al snel in slaap, dicht tegen elkaar aan.
De volgende ochtend werden ze wakker met een veel meer uitgerust gevoel. De vermoeidheid leek te zijn verdwenen en ze voelden zich klaar om de dag te beginnen.
Karel keek Sophie aan en glimlachte. “Ik ben zo blij dat we elkaar hebben, lieverd. Samen kunnen we alles aan.”
Sophie glimlachte terug en knuffelde hem stevig. “Dat klopt, schat. Samen zijn we sterk.”
En zo begonnen Karel en Sophie hun dag, wetende dat ze elkaar hadden om op terug te vallen, zelfs als ze vermoeid waren. Hun liefde en steun voor elkaar waren hun kracht, en samen zouden ze elke uitdaging aankunnen die op hun pad kwam.