Deze gunsteling van Caesar werd uiteindelijk ook zijn moordenaar.
Julius Caesar, een van de bekendste heersers uit de Romeinse geschiedenis, had vele vertrouwelingen en gunstelingen om zich heen. Eén van deze gunstelingen was Marcus Junius Brutus, een Romeins politicus en militair die nauw samenwerkte met Caesar.
Brutus stond bekend als een loyale en toegewijde volgeling van Caesar. Hij werd door de heerser vaak beloond en geprezen voor zijn diensten. Echter, ondanks de gunsten die hij ontving, groeide er langzaam maar zeker een gevoel van onvrede en onrust bij Brutus.
Het conflict tussen Brutus en Caesar bereikte een hoogtepunt toen Caesar steeds meer macht naar zich toe trok en zichzelf tot dictator benoemde. Brutus, die sterk geloofde in de republikeinse principes van Rome, kon deze machtsvertoon niet accepteren en besloot om actie te ondernemen.
Op de beruchte dag van 15 maart 44 voor Christus, ook wel bekend als de Idus van maart, pleegde een groep senatoren onder leiding van Brutus een aanslag op Caesar in de Senaat. Brutus zelf stak als eerste toe, waarna de andere samenzweerders ook hun wapens trokken. Caesar werd meerdere malen gestoken en stierf ter plekke.
Brutus, de eens zo trouwe gunsteling van Caesar, was uiteindelijk ook verantwoordelijk voor de dood van zijn voormalige heerser. Hoewel Brutus handelde vanuit een gevoel van plicht en rechtvaardigheid, wordt hij in de geschiedenis vaak gezien als de verrader die zijn vriend en beschermheer verraden heeft.
De moord op Caesar betekende het begin van een periode van chaos en burgeroorlog in Rome, waarin Brutus uiteindelijk verslagen zou worden door de troepen van Marcus Antonius en Octavianus, de latere keizer Augustus. Het verhaal van Brutus en Caesar is een van de meest tragische en bekende verhalen uit de Romeinse geschiedenis, waarin vriendschap en verraad op een pijnlijke manier samenkomen.